Rozdział 3

Ten rozdział wyszedł trochę krótszy niż pozostałe, tak więc wrzucam w całości. Ciekawa jestem waszych reakcji po przeczytaniu ostatniej linijki. Oraz muszę się pochwalić, że ten blog przebił już 60 wyświetleń. Dalej proszę o komentarze, również te krytyczne i obiecuje, że już niedługo akcja przyśpieszy jeszcze bardziej. <3

Nastał jego Wielki Dzień, od rana nie mógł znaleźć sobie miejsca, chodził z kąta w kąt. Próbował czytać, ale nie rozumiał przeczytanych słów. Nawet jedzenia nie potrafił przełknąć. Jednym słowem był jednym wielkim kłębkiem nerwów. Nie mógł się doczekać 20, kiedy to Lucjusz, wraz z Narcyzą, miał go zabrać na ceremonię. Jego myśli po raz pierwszy od dawna krążyły wokół tego jak to będzie wyglądać, nie bał się, Severus Snape nie bał się nigdy, on się tylko stresował, a stres to przecież nic złego. Czuł się jak aktor przed swoim pierwszym poważnym występem, a on musiał być najlepszym aktorem, zawsze musiał być najlepszy we wszystkim co robił.

Siedział w fotelu przed kominkiem i patrzył na zegar, zostało pół godziny… 25 minut… 20… kwadrans… 10 minut, wtedy usłyszał trzask sygnalizujący przybycie skrzata.

- Stokrotka przyszła Paniczowi powiedzieć, - skrzat kulił się w sobie mówiąc do niego – że Panicz Malfoy i Panienka Black przybyli z wizytą. Stokrotka przeprasza, że przeszkodziła. – mówiąc to skrzatka skuliła się tak jakby czekała na cios.

- Przyprowadź ich Stokrotko. – wydał polecenie a skrzatka natychmiast teleportowała się z trzaskiem.

Nigdy nie rozumiał jak można karać skrzaty o każdą głupotę. Fakt nigdy wcześniej nie miał skrzata, ale wątpił by to coś zmieniło. To nadal były żywe stworzenia, do tego z dużymi zdolnościami magicznymi, było ich kilka razy więcej niż wszystkich czarodziei. Gdyby się zbuntowały to zostałaby z nas co najwyżej mokra papka, a on wolał dmuchać na zimne.

Rozmyślania o skrzatach przerwał mu Lucjusz, który wparował do jego osobistego salonu, osobisty salon jak to w ogóle brzmi, ale cóż musiał się przyzwyczaić, że teraz jest kimś z wyższych sfer, i klepnął go w plecy tak, że zaczął się zastanawiać czy tamten nie uszkodził mu przypadkiem kręgosłupa.

- Stresik zżera. – stwierdził podając mu jakiś czarny materiał.

Rozłożył go i przyglądał się, nie zauważając, że jego towarzysze mają na sobie identyczne szaty.

Widząc, że przyjaciel nie wie co ma zrobić Lucjusz zaczął mówić:

- To oficjalne szaty zwolenników Czarnego Pana, będziesz w tym pojawiał się na każdym spotkaniu, które zostanie zwołane. Przebierz się w to też dzisiaj… i radzę nie zakładaj koszuli pod spód. – widząc zmieszaną minę dodał jeszcze. – Będziesz musiał podwinąć rękaw, tak będzie szybciej. A tez idź, nie mamy za dużo czasu.

Severus pośpiesznie wszedł do sypialni, staną przed lustrem kiedy ściągał koszule, którą założył rano. Kiedy wyciągał ramiona z rękawów mimowolnie spojrzał na swój tors, który „zdobiły” liczne pamiątki po ojcu, skrzywił się kiedy zobaczył wszystkie ślady po przypaleniach niedopałkami, wiedział również, że na plecach znajduje się kilka długich blizn po sprzączce paska. Stałby pewnie tak długo i przeklinał ojca nieboszczyka, gdyby nie Malfoy, który zaczął go pospieszać. Złapał więc szybko szatę śmierciożercy i założył na siebie, w drodze do drzwi złapał jeszcze różdżkę i już stał na powrót przed Malfoy’em i jego narzeczoną.

- Pasuje Ci ta szata. – poraz pierwszy tego wieczora odezwała się Narcyza, w jej głosie dało się usłyszeć, że również się stresuje.

Skinął na te słowa jedynie głową.

- Teraz musze was prosić żebyście oddali mi różdżki. – powiedział Lucjusz, a widząc pytające spojrzenia dodał jeszcze. – Wymóg Czarnego Pana. – widząc, że nie poskutkowało westchnął i po chwili powiedział jeszcze. – To dla bezpieczeństwa, żebyście nie zrobili nic głupiego.

Po tych słowach oboje oddali swoje różdżki. Wtedy Lucjusz od razu skierował się do wyjścia. Kiedy znaleźli się w punkcie aportacyjnym Malfoy nakazał by Severus i Narcyza złapali się go a on dotykając Mrocznego Znaku teleportował ich.

Znaleźli się w miejscu przypominającym Stonehenge, ale nie tak zniszczonym i znacznie większym. Lucjusz założył maskę i mówiąc im by zostali w środku wraz z innymi osobami bez masek. Sam udał się na swoje miejsce w kręgu, między Rudolfem Lestrange, a Waladenem MacNair.

Severus stał obok Narcyzy i rozglądał się wokół, zauważył w śród przyszłych śmierciożerców kilka znajomych twarzy Regulusa Blacka, Teodora Notta, Rabastana Lestrange, Augusta Rockwooda oraz kilku innych, najbardziej jednak zaskoczył go widok Petera Pettigrew, jednego z bandy Pottera. Razem wszystkich w środku okręgu naliczył dwadzieścia osób. Czuł, że dłonie zaczynają mu się pocić, gdy pojawił się Voldemort wraz z Bellatriks, między rodzicami stała Orchidia, która uśmiechała się szeroko i machała, zauważył, że ma na sobie miniaturową wersję szaty, jaką on sam ma na sobie, zanim zdążył pomyśleć już odmachiwał jej, zauważył, że stojąca obok Narcyza robi to samo. Uśmiechał się w duchu, gdy usłyszał jak stojący po jego lewej Rabastan głośno wciąga powietrze, kątem oka spojrzał na niego i już wiedział co się stało, spoił się jak on sam kilka miesięcy wcześniej. Podążył za jego wzrokiem i w pierwszej chwili myślał, że tamten wpatruje się w Belle, lecz zaraz potem zauważył małą czarnowłosą dziewczynkę śpiącą na rekach, jak podejrzewał matki. Postawił sobie za punkt honoru wypytać o to Narcyzę, a potem Rabastana, gdy ceremonia się skończy. Chwilę później odezwał się Czarny Pan:

- Cisza! – rykną, a wszelkie nawet najcichsze szepty ucichły. – Zebraliśmy się tu wszyscy, jak co roku by powitać wśród Nas nowe znamienite osoby. Część z nich już znacie, pozostałych poznacie. – gdy to mówił osoby z kręgu zaczęły przyglądać się osobą wewnątrz. – Zapewniam was jednak, że wszyscy z nich są godni nazywania się Śmierciożercami. Wszyscy jesteśmy elitą. A teraz niech rozpocznie się ceremonia! – tak skończyła się przemowa.

Severus zauważył, że Czarny Pan podchodzi do pierwszej osoby, podwija lewy rękaw szaty i przykłada swoją różdżkę do przegubu i szepce jakieś zaklęcia. Po chwili zauważył, że ta osoba osuwa się na ziemię, a na ręce widnieje Mroczny Znak. Voldemort nie przejął się tym i szedł już do kolejnej osoby. Kolejni czarodzieje padali na ziemię, aż przyszła kolej Severusa, nie był w stanie rozpoznać sentencji rzucanych zaklęć, ale czuł jak powietrze wokół niego wręcz wiruje od Czarnej Magii, a w jego ciało toczona jest jej dawka niemal śmiertelna. Nawet nie wiedział kiedy mdleje.

Zaczął się przebudzać, czuł, że leży na jakimś twardym posłaniu. Nie wiedział gdzie jest, ale gdy poczuł jak mała rączka gładzi jego policzek zaczął otwierać oczy, nie wiedział, że może to być aż tak trudne. Ledwo uchylił powieki, ale czując nadpływające mdłości zamknął je powrotem.

- Budzi się – usłyszał słodki głos jego anioła.

- Daj mu się napić. – to był Lucjusz? Co on tu robi?

Chwile później poczuł łyżkę przy wargach i bezsmakową ciecz, chyba wodę, która wlała się do jego ust. Przełknął. Zaraz potem była kolejna i jeszcze następna. W końcu stracił rachubę tego ile wypił, ale w zamian jego żołądek zaczął domagać się jedzenia. Ponowił próbę otwarcia oczu, tym razem poszło łatwiej, już chwilę później patrzył w oczy, których nie spodziewał się tu zobaczyć, zobaczył uśmiech ten sam, który widział na ceremonii. Właściwie kiedy ona się odbyła? Co jeśli on się właściwie nie obudził?

- Umarłem i jestem w niebie. – wychrypiał ledwie rozpoznawalnym głosem.

Kiedy skończył mówić usłyszał perlisty śmiech, najpiękniejszy jaki słyszał kiedykolwiek, niestety zagłuszony przez tubalny rechot Lucjusza. Zdał sobie wtedy sprawę z tego, że nie mógł umrzeć, w jego niebie na pewno nie byłoby Malfoy’a śmiejącego się w ten sposób.

- Nie umarłeś, - powiedział Lucjusz rozglądając się po pomieszczeniu. – i zdaje się, że obudziłeś się jako pierwszy.

- Jak długo byłem nieprzytomny?

- Jakieś 36 godzin.

Gdy Lucjusz odpowiedział oczy niemal wyszły mu z orbit, wtedy nastąpiła kolejna salwa śmiechu. Pewnie nie byłoby to zabawne, gdyby nie jego żołądek, który wybrał sobie właśnie ten moment na wygrywanie marszu żałobnego.

Zauważył jak Dia wzywa skrzata, niestety przez śmiech Lucjusz nie słyszał co do niego mówi. Postanowił zadać kolejne nurtujące go pytanie.

- Gdzie jestem?

- W Black Manor, - teraz odpowiedziała dziewczynka. – w pokoju poceremonialnym. Zaraz coś zjesz i skrzaty przeniosą cię do twoich komnat.

To nasunęło mu jeszcze jedno pytanie.

- Co ty tu robisz?

- Pozwól, że ja odpowiem. – odezwał się Lucjusz. – Każdy kto ma tu kogoś przed przystąpieniem, ma prawo do tego by ta osoba się nim zajmowała, a uwierz mi, że Cyssia by mnie wybebeszyła, gdybym nie przyprowadził tu tej małej.

Nastąpiło rozjaśnienie, mógł przypuszczać, że Narcyza maczała w tym palce. Lecz nie rozumiał jeszcze jednego…

- Co to znaczy, że mam tu kogoś?

- Ten ktoś - Lucjusz westchnął w trakcie odpowiedzi, gdyż spodziewał się reakcji przyjaciela. – musi posiadać Mroczny Znak.

Przybył skrzat z kanapkami i herbatą, ale Severus nie zwrócił na to uwagi, gdyż momentalnie słysząc słowa Malfoy’a zerwał się do pozycji siedzącej. Złapał lewą rękę Orchidii i podwinął szatę. Na jej przegubie, tak samo jak u niego, był Mroczny Znak.

- Ale ona ma sześć lat! – krzyczał Severus.

- Dzieci Czarnego Pana przechodzą przez rytuał wcześniej. – powiedział Lucjusz dając znak, że dla niego ta rozmowa jest już zakończona.

Snape zauważył, że Dia nic nie robi sobie z ich rozmowy, siedzi jedynie na jego pryczy i popija herbatę machając nogami. Jednak gdy zauważyła, że rozmowa dobiegła końca spojrzała sugestywnie, najpierw na niego, a potem na stertę kanapek.

Poddał się wiedząc, że nie ma co Lucjusza zasypywać pytaniami, a swojej małej opiekunki nie chciał męczyć, wziął więc pierwszą kanapkę z peklowaną wołowiną i ogórkiem konserwowym. Kanapki znikały jedna po drugiej, zauważył, że Lucjusz mu pomaga przebrnąć przez ten pierwszy od prawie dwóch dób posiłek. Zrozumiał wtedy, że właściwie nie zapytał ile czasu oni tu siedzą, czy jedli, czy spali. Właściwie nie wyglądali na zmęczonych, chociaż Lucjusz zdecydowanie był głodny. Spasował po 8 albo 9 kanapce i zdał sobie sprawę, że Dia przyglądała się cały czas jak on je. Mało myśląc złapał za kolejną kanapkę i spróbował wepchnąć w jej dłoń, ale gdy potraktowała go wzrokiem wściekłej Bellatriks, jak to później określił Lucjusz, to spasował i sam zjadł, myśląc, że przecież nie może się zmarnować.

- Najadłeś się?

Usłyszał pytanie Dii i skinął głową twierdząco.

- Możesz wstać? – kolejne pytanie.

Wstał i zrobił kilka kroków, kiedy przez myśl przeszło mu, że ostatnio mówiła do niego na Pan oraz, że nie przeszkadza mu to, że akurat to się zmieniło. Przecież sam ułożył już sobie następne 40 lat ich szczęśliwego wspólnego życia.

- Skoro więc wszystko w porządku, zaprowadzę Cię do twoich komnat. – powiedziała uśmiechając się szczerze.

Złapała go za dłoń i pożegnawszy się z Lucjuszem wyszli na ciemny korytarz, oświetlony jedynie nielicznymi pochodniami, skręcili w lewo gdzie na końcu korytarza były schody, którymi weszli na górę. Na końcu schodów były drzwi po których otwarciu zauważył, że znajduje się w tym samym holu, w którym ostatnio raz był w sylwestrową noc. Ruszyli w stronę ogromnych schodów, znajdujących się po środku holu, weszli po nich, potem w korytarz po lewej stronie. Minęli kilka par drzwi, gdy zatrzymali się przed podwójnymi drzwiami zrobionymi z ciemnego dębu.

- To tutaj. – usłyszał cichy głosik i zobaczył dłoń wskazującą na drzwi.

Poczuł jednak, że czegoś mu brakuje. Wtem zobaczył jak dziewczynka klepie się w czoło.

- Zapomniałabym. – powiedziała podając mu jego różdżkę.

No tak tego właśnie mu brakowało.

- Nie przejmuj się. – powiedział kucając naprzeciw niej. – Każdemu się zdarza.

Widząc jak jej usta wyginają się znów w tym pięknym uśmiechu, wiedział, że dobrze dobrał słowa.

- Jeśli będziesz czegoś potrzebował wezwij Iskierkę. – mówiła dalej się uśmiechając. – To moja skrzatka już wie, że ma służyć też Tobie.

- Dziękuję Ci, - powiedział, a po chwili zreflektował się i dodał. – jestem Severus. – mówiąc to wyciągnął dłoń w jej stronę.

- Orchidia, ale wszyscy mówią mi Dia. – powiedziała, ściskając lekko jego większą znacznie dłoń. – Ale wiem jak się nazywasz, - dodała chwilę później. – tata mówił, że będziesz moim mężem.