Rozdział 11

Ehh... Nadszedł mój czas zawieszenia twórczego, w sumie to nie tyle zawieszenia co popełniłam błąd źle obliczając ile Dia powinna mieć lat w chwili poznania Severusa i mam ogromny dylemat co zrobić. Fakt do tej pory mocno pędziłam z akcją, ale mimo wszystko na rok przypadały jakieś trzy rozdziały. Lecz teraz mam 3 lata, w trakcie których nie mam zupełnie pomysłu na akcję. Pewnie to kwestia czasu aż coś wymyślę jednak nie wiem kiedy pojawi się następny rozdział. Być może będzie to jeden długi rozdział opisujący całe 3 lata, jeszcze nie wiem (a ja nie lubię czegokolwiek nie wiedzieć, zawsze wszystko wyliczam, robię notatki), jednak obiecuję, że stanę na rzęsach żeby rozdział 12 pojawił się jeszcze w następnym tygodniu. Po cichu liczę na motywację, opierdziel lub cokolwiek innego co przyjdzie wam do głowy w komentarzach. <3

PS.

Dajcie znać jak podobała się wstawka "z zaplecza" z poprzedniego rozdziału. :)

W poniedziałek z trudem mógł się skupić na prowadzeniu zajęć. Stresował się wieczornym spotkaniem zakonu i cały czas myślał o prośbie Narcyzy. Dzień niemiłosiernie mu się dłużył, każda minuta wydawała się być godziną, było to nie do zniesienia. Zaraz po kolacji, która dla Severusa była przerzucaniem jedzenia po talerzu, udał się do gabinetu Dumbledore’a. Był tam już prawie cały zakon, zajął jak zwykle miejsce w oddali chcąc nie zwracać na siebie uwagi, nie zauważył nawet, że obok niego siedzi Lupin. Wkrótce po nim wszedł Dyrektor i rozpoczął zebranie.

- Witajcie moi drodzy. – przywitał ich jak zawsze. – Dzisiejsze zebranie chciałbym rozpocząć od poinformowania wszystkich, że nasi przyjaciele James i Lili nie żyją, jednak ich syn jest już w bezpiecznym miejscu. – nikt nie odważył się przerwać Dumbledore’owi, ten facet to miał autorytet. – Drugą sprawą jest omówienie śmierci lub zniknięcia Voldemorta.

- Myślisz, że on naprawdę zniknął? – Artur Wesley jako jedyny zadał pytanie, które chodziło wszystkim po głowie.

- Mam informacje z pierwszej ręki, nasz szpieg był na miejscu zdarzenia. – nie wiadomo dlaczego nie użył imienia Severusa.

Wszyscy jednak odwrócili się w jego stronę.

- On powinien być w Azkabanie razem z innymi! – wykrzyczała Augusta Longbottom.

- Jak on mógł nas nie powiadomić. – płaczliwym głosem mówiła Molly Wesley. – Biedny chłopiec. – dodała prawdopodobnie myśląc o Harrym.

- Uspokójcie się! – zagrzmiał Dumbledore. – Zapewniam was, że nie mógł. Tak samo jak zapewniam was, że powinniście mu zaufać. Oraz wieżę mu na słowo, że po Voldemort’cie została tylko różdżka.

Od kilu minut słyszał ciche pochlipywanie, w tej chwili zdał sobie sprawę z tego, że dochodzi ono z miejsca obok. Gdy się odwrócił zobaczył płaczącego Remusa Lupina, zrobiło mu się go żal, niedawno ten człowiek stracił przez niego rodzinę, a teraz też po nikąd z jego winy stracił przyjaciół. Zaczął się zastanawiać jakim on, Severus Snape, jest potworem. Niezasługującym na szczęście i miłość potworem, ale wiedział, że nie jest w stanie z tego zrezygnować. Mimo wszystko jest zbyt samolubny. Szybko więc otrząsnął się i wrócił do śledzenia zebrania.

- … otóż Syriusz najwyraźniej musiał w jakiś sposób współpracować z Voldemortem. – słowa te z trudem przechodziły Dumbledore’owi przez gardło. – To co zrobił, ten niewyobrażalny czyn, zabicie tylu mugoli. Miejmy nadzieję, że nigdy nie opuści…

- Syriusz jest niewinny!

- Black nic nie zrobił! – Snape i Lupin zerwali z jednocześnie krzycząc i chyba poraz pierwszy mieli takie samo zdanie.

- Dlaczego tak myślisz Remusie? – zapytał Dyrektor nie kryjąc zdenerwowania tym, że mu przerwano.

- Syriusz był, nie on jest moim przyjacielem. Był też przyjacielem Jamesa i Lili. – mówił coraz bardziej żałośnie, wpatrując się jednak twardo w oblicze Dumbledore’a. – To ojciec chrzestny Harry’ego. Nie zrobił by tego, on miał się nim zająć.

- To dość kiepskie wytł…

- Widziałem jak Black patrzy na tego chłopca. – wtrącił się Severus. – On tego nie zrobił, ktoś go wrobił i ja się dowiem kto.

Remus popatrzył na niego z miną zdradzającą niedowierzanie. Powszechnie przecież było wiadomo, że Snape i Black delikatnie mówiąc nie przepadają za sobą. Jednak w oczach Lupina, Severus zobaczył wdzięczność.

- Dość tego! – zagrzmiał ponownie „nieomylny” Dombledore. – Kontynuujmy. Jak już być może wiecie dwóch ze schwytanych śmierciożerców wyszło na wolność. – po gabinecie rozszedł się jęk zawodu, jednak Dumbledore nie zwrócił na niego uwagi. – Są to Lucjusz Malfoy, który jak podejrzewam przekupił Wizengamot, oraz Rabastan Lestrange, który został uwolniony po zeznaniach brata. Co do tego uwolnienia też mam wątpliwości jednak Rudolf podobno, podkreślam podobno, zeznawał pod wpływem Veritaserum.

Wieść o uwolnieniu Lucjusza sprawiła, że Severusowi spadł olbrzymi kamień z serca.

Teraz dadzą sobie radę. – myślał o Narcyzie i dzieciach.

- Teraz skoro udało mi się przedstawić wam wszystkie fakty, dodam jedynie, że nastały spokojne czasy, jednak miejmy oczy dookoła głowy. Nie wiemy ilu jeszcze popleczników Voldemorta jest na wolności. Dalej więc nasz świat jest zagrożony. – po tych słowach zebranie się zakończyło.

Wszyscy zaczęli wychodzić z gabinetu, niektórzy przy pomocy kominka, inni schodami i „tajnym” wyjściem zza gargulca. Snape był już w połowie korytarza prowadzącego do lochów, gdy usłyszał za sobą nawoływanie.

- Odczep się Lupin. – warknął nie odwracając się nawet.

- Chce Ci pomóc. – powiedział Remus łapiąc za ramię swojego rozmówcę.

- Pracuje sam. – po tych słowach wyszarpnął się i poszedł dalej zostawiając wilkołaka samego.

Nie wiedział jak zabrać się za rozwiązanie tej sprawy jednak był pewny swojej racji. Szkoda, że nie pamiętał Pettigrew z zaprzysiężenia, jednak winą za to mogło być to, że nigdy więcej go nie widział. Nie miał więc najważniejszej części układanki, bez której ułożenie całości mogło być niemożliwe.

Gdy wszedł do kwater była już niemal 22, chciał jeszcze dziś wybrać się do Malfoy Manor jednak przybycie tam o tak późnej godzinie byłoby ogromnym nietaktem. Co pewnie jeszcze bardziej zniszczyłoby jego wizerunek u Abraxasa. Postanowił więc udać się tam jutro.

Jak postanowił tak zrobił i następnego wieczora zjawił się u Malfoy’ów. Gdy wszedł wyczuł od razu ciężką atmosferę panującą w rezydencji.

- Lucjuszu, Narcyzo. – przywitał się ignorując jednak pana i panią domu.

- Witaj Severusie. – odezwał się od razu Lucjusz. – Dobrze, że jesteś musimy coś omówić.

Snape skinął głową i poszedł za młodszym państwem Malfoy, jak się okazało do ich prywatnego salonu, znajdującego się przy ich komnatach.

Narcyza wymieniła z Lucjuszem znaczące spojrzenia i zaczęła mówić.

- Severusie musimy porozmawiać  o przyszłości Hermiony. – zaczęła siląc się na delikatny ton. – Chyba rozumiesz, że w zaistniałej sytuacji dziewczynki będą piętnowane.

- Masz rację, ale nie do końca rozumiem co masz na myśli.

- Dia i Vivi zostaną u nas, - widać było, że ciężko przychodzi jej powiedzenie tego co ma do powiedzenia. – ale Hemi możemy pozwolić na normalne życie. Ona jedyna nie została jeszcze naznaczona. Może warto byłoby gdzieś ją oddać na wychowanie. Kiedyś jakoś jej to wytłumaczymy.

- Może masz rację. – powiedział Severus z pewną nutką żalu w głosie. – Podaj mi coś do pisania. – dodał podjąwszy decyzję.

- Po co? – zapytała pani Malfoy, jej mąż cały czas stał z boku nie wtrącając się.

- Wiem gdzie w Londynie jest sierociniec prowadzony przez siostry zakonne. – powiedział zapisując coś na podanym pergaminie.

- Ale po co Ci pergamin?

- Zostawimy im chociaż imię i datę urodzenia. – rzekł chłodno, a Malfoy’owie pokiwali głowami.

- Kiedy chcesz to zrobić? – odezwał się w końcu Lucjusz.

- Teraz.

Wziął śpiącą Hermionę w ramiona i aportował się z nią przed klasztor. Położył ją na progu mówiąc:

- Będziesz wielką czarownicą.

Po czym zastukał w olbrzymie drzwi i aportował się z powrotem do Malfoy’ów. Nie wiedział co stanie się z dziewczynką, jednak miał nadzieję, że zakonnice, które kiedyś pomagały jego matce, znajdą jej dobry dom.

Gdy wszedł do salonu Narcyza zakomunikowała mu, że ktoś chce się z nim zobaczyć i poprowadziła go w głąb posiadłości. Weszli do niedużej sypialni i od razu zobaczył osobę, o którą martwił się najbardziej w tym wszystkim. Orchidia siedziała na szerokim parapecie okna i parzyła niewidzącym wzrokiem w dal. Usłyszał jak drzwi się zamykają, znaczyło to jedynie, że zostali sami. Podszedł więc do niej i dotknął jej ramienia, jednak zdawała się nie reagować na jego dotyk.

- Podobno chciałaś mnie zobaczyć. – powiedział jednak i to nie wywołało żadnej reakcji.

Potrząsnął więc ramieniem dziewczynki, która dopiero wtedy odwróciła się w jego stronę. Wstrząsnął nim jej widok, czerwone od płaczu oczy i sińce pod mini mocno kontrastowały z jej bladą skórą, policzki poznaczone potokami zaschniętych łez i wargi poprzegryzane aż do krwi. Tworzyło to istny obraz nędzy i rozpaczy. Gdy go ujrzała z jej oczu znów zaczęły płynąc łzy.

- Ciii… - mówił przytulając ją.

Nie przestała płakać, a wręcz przeciwnie rozpłakała się jeszcze bardziej. Jednak Severus nie poddawał się.

- Ty też mnie zostawisz. – odezwała się w końcu głosem zachrypłym od wylanych łez.

- Nigdy – powiedział patrząc jej w oczy i ścierając jednocześnie łzy, które nieubłaganie cały czas płynęły.

Poczuł jak drobne dłonie zaciskają na przedzie jego szaty. Orchidia trzymała się go jakby był jej ostatnią deską ratunku, jej osobistą ostoją. Zauważył też jak raz po raz otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć jednak po chwili rezygnuje i wpatruję się w niego swoimi wielkimi oczami ze smutkiem, który zdawał się zagościć tam na wieczność.

- Powiedz coś. – prosił. – Cokolwiek.

Trwali tak obok siebie wpatrując się jedno w drugie. Jedynym dźwiękiem słyszanym w pokoju były ich oddechy. Severus nie wiedział ile trwa ta cisza, ale ciążyła mu ona, przeszkadzała. To nie była jego Dia, to nie była ta wesoła gaduła, do której zdążył już przywyknąć. Nie wiedział jednak jak wydostać ją z tego letargu w, który wpadła.

- On wróci – usłyszał ledwie to rejestrując.

- Kto? – spróbował ciągnąć rozmowę.

- Tata – odpowiedziała mu dławiącym się głosem.

- Skąd wiesz? – dopytywał zainteresowany.

- Mroczny Znak. – powiedziała jedynie jakby to miało mu wszystko powiedzieć.

- Co Mroczny Znak? – zapytał nie rozumiejąc.

- Nie zostaliśmy uwolnieni. – mówiła. – Więc on nie umarł, przynajmniej nie całkiem. Jeśli by nie żył to Mroczny Znak by zniknął.

Wydawało mu się, że nie mówi do niego ośmiolatka tylko dorosła osoba, patrzył więc jedynie nie wiedząc co ma odpowiedzieć. Nie wiedział czy to może być prawda, czy tylko Dia próbuje sobie ulżyć w cierpieniu, w końcu straciła oboje rodziców i siostrę, jednak o tym jeszcze nie wie, być może na zawsze.

- Nie wierzysz mi? – zapytała po chwili ciszy.

- Nie wiem – odpowiedział szczerze.

- Zobaczysz – powiedziała jedynie i łapiąc go za dłoń poprowadziła do łóżka. - Zostaniesz ze mną? – zapytała z nadzieją w głosie. – Tylko dziś. – dodała.

- Zostanę – obiecał, choć nie wiedział jak wytłumaczy się z nieobecności w szkole.

Położyli się, dziewczynka zasnęła zadziwiająco szybko, tak jakby nie spała ostatnie kilka dni. Wtuliła się w niego kurczowo trzymając jego dłoń, tak jakby za chwilę mógł zniknąć. Jednak dla Severusa ta noc miała pozostać bezsenna, wpatrywał się jedynie w sufit rozmyślając nad wszystkim co ostatni się wydarzyło. Nie był w stanie uwierzyć w cierpienie tak wielu osób, oraz w to, że większości tych cierpień on był przynajmniej współwinny.